مدتی هست،
که هر روز غروب،
دلم آرام ندارد.
مدتی هست،
که آواز و ترانه،
انگار،
پیش من بی رنگ است.
مدتی هست،
پریشانی من،
رنگ تنها شدن است.
رفتن و از همه بگسستن و
دلگیر شدن.
من دلگیر،
تو را می خواهم،
که ترانه بشوم.
من دلتنگ،
تو را می خواهم،
که پر از صحبت عشق،
در خانه ام بکوبی تو و مهمان بشوی.
یکی هست
تو قلبم
که هرشب
واسه اون مینویسمو اون خوابه
نمیخوام،
بدونه
واسه اونه
که قلبه من اینهمه بیتابه
یه کاغذ،
یه خودکار،
دوباره شده همدمه این دله دیوونه
یه نامه
که خیسه
پر از اشکه و کسی بازم اونو نمیخونه
یه روز همینجا
توی اتاقم
یدفعه گفت داره میره
چیزی نگفتم
آخه نخواستم
دلشو غصه بگیره
گریه میکردم
درو که میبست
میدونستم که میمیرم
اون عزیزم بود
نمیتونستم
جلوی راشو بگیرم
میترسم
یه روزی،
برسه، که اونو
نبینم،بمیرم تنها
خدابا،
کمک کن
نمیخوام بدونه، دارم جون میکنم اینجا
سکوته ،
اتاقو،
داره میشکنه تیک تاکه ساعته رو دیوار
دوباره،
نمیخواد،
بشه باوره من که دیگه نمیاد انگار
یه روز همینجا
توی اتاقم
یدفعه گفت داره میره
چیزی نگفتم
آخه نخواستم
دلشو غصه بگیره
گریه میکردم
درو که میبست
میدونستم که میمیرم
اون عزیزم بود
نمیتونستم
جلوی راشو بگیرم
تو قلبم
که هرشب
واسه اون مینویسمو اون خوابه
نمیخوام،
بدونه
واسه اونه
که قلبه من اینهمه بیتابه
یه کاغذ،
یه خودکار،
دوباره شده
همدمه این دله دیوونه
یه نامه
که خیسه
پر از اشکه
و کسی بازم اونو نمیخونه
به سراغ من اگر می آیید
نرم و آهسته بیایید
مبادا که ترک بردارد
چینی نازک تنهایی من
دختری بود نابینا
که از خودش تنفر داشت
که از تمام دنیا تنفر داشت
و فقط یکنفر را دوست داشت
دلداده اش را
و با او چنین گفته بود
» اگر روزی قادر به دیدن باشم
حتی اگر فقط برای یک لحظه بتوانم دنیا را ببینم
عروس حجله گاه تو خواهم شد «
***
و چنین شد که آمد آن روزی
که یک نفر پیدا شد
که حاضر شود چشمهای خودش را به دختر نابینا بدهد
و دختر آسمان را دید و زمین را
رودخانه ها و درختها را
آدمیان و پرنده ها را
و نفرت از روانش رخت بر بست
***
دلداده به دیدنش آمد
و یاد آورد وعده دیرینش شد :
» بیا و با من عروسی کن
ببین که سالهای سال منتظرت مانده ام «
***
دختر برخود بلرزید
و به زمزمه با خود گفت :
»این چه بخت شومی است که مرا رها نمی کند ؟ «
دلداده اش هم نابینا بود
و دختر قاطعانه جواب داد:
قادر به همسری با او نیست
***
دلداده رو به دیگر سو کرد
که دختر اشکهایش را نبیند
و در حالی که از او دور می شد گفت
»پس به من قول بده که مواظب چشمانم باشی «
دلم تنگ است از این دنیا چرایش را نمی دانم
من این شعر غم افزا را شبی صد بار می خوانم
چه می خواهم از این دنیا، از این دنیای افسونگر
قسم بر پاکی اشکم جوابم را نمی دانم
شروع کودکی هایم، سرآغاز غمی جانکاه
از آن غم تا به فرداها پر از تشویش، گریانم
بهار زندگی را من هزاران بار بوییدم
کنون با غصه می گویم خداوندا! پشیمانم
به سوی در گه هستی هزاران بار رو کردم
الهی تا به کی غمگین در این غن خانه می مانم؟
خدایا با تو می گویم حدیث کهنه غم را
بگو با من که سالی چند در این غم خانه مهمانم
دلم تنگ است ازین دنیا چرایش را نمی دانم
ولی یک روز این غم را ز خود آهسته می رانم
آموخته ام که:
با پول می شود خانه خرید، ولی آشیانه نه
رخت خواب خرید، ولی خواب نه
ساعت خرید، ولی زمان نه
مقام خرید، ولی احترام نه
کتاب خرید، ولی دانش نه
دارو خرید، ولی سلامتی نه
خانه خرید، ولی زندگی نه
و بالا خره می توان قلب خرید،
ولی عشق را نه
گفتم تو شیرین منی
گفتی تو فرهادی مگر؟
گفتم: خرابت می شوم
گفتی تو آبادی مگر؟
گفتم ندادی دل به من
گفتی تو جان دادی مگر
گفتم ز کویت می روم
گفتی تو آزادی مگر
گفتم فراموشم مکن
گفتی تو در یادی مگر
سلام
این اولین پست من تو رز بلاگ هست.
من رضا کرمی، سوم ریاضی، نویسنده، احساساتی، پر شور و پر انرژی و ... هستم
این وبلاگ قراره که کلی متن و شعر و داستان عاشقانه رو تو خدش جا بده؛ فقط امیدوارم منفجر نشه و هر تیکش یه جا نره و من نرم و ببینم که هر تیکش تو یه سایته و به قول اهل قلم، سرقت ادبی
امیدوارم
مدتی هست